30.6.10

Κατάθλιψη ή "ο Χαμένος Παράδεισος"

(Santa Maria Assunta στη Lago d' Orta, Ιταλία)

3 Ιανουαρίου 1889
Την ημέρα εκείνη, ο Nietzsche περπατούσε 
στην πλατεία Carlo Alberto στο Τορίνο. 
Είδε έναν αμαξά να μαστιγώνει το άλογό του 
και έτρεξε να το προστατεύσει.
Αγκάλιασε το λαιμό του αλόγου και μετά κατέρρευσε. 

Δε συνήλθε ποτέ...

Πέρασε την υπόλοιπη ζωή του στη σιωπή, 
μπαινοβγαίνοντας στα ψυχιατρεία, 
βαδίζοντας σαν παιδί, κρατώντας το χέρι της μητέρας του, 
ξαπλωμένος σε μια πολυθρόνα με μια κουβέρτα στα πόδια 
και με το βλέμμα χαμένο στο άπειρο.

Η ιστορία αυτή, ενέπνευσε το Φίλιππο Τσαλαχούρη
να γράψει το τρίτο μέρος της "Συμφωνίας αρ.4, opus 59" 
με τίτλο “Friedrich Nietzsche”.


29.6.10

Ο σεβασμός είναι υποχρέωση

(Μια πασχαλίτσα στο Νυμφαίο, Φλώρινα)

Ένα από τα μεγάλα λάθη που κάνουμε οι πιο πολλοί
είναι ότι μπερδεύουμε την ευγένεια με το σεβασμό.

Αναμφισβήτητα η ευγένεια είναι σπουδαίο αγαθό
αλλά δεν είναι κάτι που ""οφείλουμε"" (διπλά εισαγωγικά)
να το έχουμε όλοι. Είναι προσωπικό θέμα του καθενός
αν έχει επιλέξει να είναι στη ζωή του ευγενικός ή όχι,
με την προϋπόθεση βέβαια κάποιος να του το έχει μάθει.

Ο σεβασμός όμως, από την άλλη, είναι υποχρέωση. 
Δε χρειάζεται κάποιος να είναι ευγενικός, 
ώστε να δείξει σεβασμό.
Από το πιο μικρό πλάσμα μέχρι το πιο μεγάλο σε αυτόν
τον πλανήτη είναι άξιο σεβασμού, ανεξαρτήτως 
είδους, ηλικίας, φύλου ή χρώματος.
Χωρίς να έχει σημασία αν έχει δύο πόδια, τέσσερα 
οκτώ, ή αν έχει ρίζες.

28.6.10

"Θέλω να δολοφονήσω τη ζωγραφική"

(Άγαλμα στο City Park της Βαρκελώνης, Ισπανία)

Ο Μιρό γεννήθηκε στη Βαρκελώνη στις αρχές του
περασμένου αιώνα και λόγω του αυστηρού προγράμματος
που ακολουθούσε από την αρχή της ζωής του,
έλεγαν πολλοί ότι γεννήθηκε γέρος αλλά μέχρι
μεγάλη ηλικία ζωγράφιζε σα μικρό παιδί.

Ο Νταλί δεν τον συμπαθούσε και τον έλεγε "χωριάτη".

Εκείνος, θεωρώντας ότι οι ζωγράφοι της εποχής
είχαν γίνει υποχείρια των πλουσίων που ήθελαν
να επιδεικνύουν τον πλούτο τους μέσω της τέχνης,
είπε την περίφημη φράση:
"Θέλω να δολοφονήσω τη ζωγραφική"
και για κάποια περίοδο άρχισε 
να ζωγραφίζει σε χαρτόνια, σε ξύλα, σε υφάσματα,
παντού, εκτός από καμβάδες.


27.6.10

Sirince σημαίνει όμορφο...

(Σπίτια στο Sirince, Τουρκία)

Η Διδώ Σωτηρίου αναφέρει αυτό το χωριό 
στο μυθιστόρημά της με τίτλο "Αντίο Ανατολία".
Ήταν ένα από τα πολλά χωριά που ερήμωσαν το 1922
λόγω του πολέμου. Οι κάτοικοι ήταν Έλληνες.

Το χωριό από τότε έχει μείνει σχεδόν ανέπαφο.
Ακόμα και οι δυο εκκλησίες στέκουν εκεί
ανάμεσα σε αρκετά μισοερειπωμένα σπίτια.
Οι σημερινοί του κάτοικοι έχουν αποφασίσει να 
γυρίσουν την πλάτη στην "τουριστική ανάπτυξη".

Ο κάθε κανόνας βέβαια έχει την εξαίρεση του,
έτσι το παλιό ελληνικό σχολείο
λειτουργεί πλέον ως εστιατόριο...!

26.6.10

Η αυτοκτονία μιας νύμφης...

(Η λίμνη Μελισσάνθη στον Καραβόμυλο, Κεφαλονιά)

Η νύμφη Μελισσάνθη, λυπημένη από τον ανεκπλήρωτο
έρωτά της για το Θεό Πάνα, αυτοκτονεί. 
Επιλέγει αυτόν τον μαγικό τόπο
 και ενώνεται μαζί του για πάντα.
Εκεί, στο μπλε βυθισμένο νησί στο κέντρο της λίμνης,
βρίσκεται ακόμα το ιερό του Θεού...
   

Εγκαίνια πότε έχουμε;

(Εθνική Αθηνών - Τρίπολης, Αργολίδα)

Το κομμάτι της εθνικής Αθηνών - Τρίπολης στο ύψος της Νεμέας,
είναι από τα πιο "φρέσκα".
Κι ενώ περνώντας αντιλαμβάνεσαι ότι ταξιδεύεις 
σε ένα δρόμο νέο,
με ευδιάκριτη ευθυγράμμιση, σωστή σήμανση κλπ. 
η άσφαλτος σε πολλά σημεία μόνο νέο έργο δε θυμίζει.

Είναι δυνατόν σε δρόμο που παραδόθηκε στην κυκλοφορία
πριν λίγο καιρό να υπάρχουν "σαμαράκια";

25.6.10

Στο δρόμο για τις "Ινδίες"

(Παραδοσιακές κατοικίες στο Πυργί, Χίος)

Ο Χριστόφορος Κολόμβος στα ημερολόγια του 
αναφέρει συχνά τη Χίο. Ήταν καλός γνώστης των χωριών
του νησιού αλλά και θαυμαστής της μαστίχας.

Το 1474 έφτασε στο νησί, φιλοξενήθηκε από
κάποιον Γενοβέζο ευγενή και φεύγοντας για το ταξίδι του
προς τις "Ινδίες" φρόντισε να πάρει μαζί του Χιώτες ναύτες,
οι οποίοι ήταν από τότε ξακουστοί για την ικανότητά τους.

Στη Χίο πολλοί πιστεύουν ότι ο Κολόμβος κατάγεται από 
το νησί. Στο Πυργί υπάρχει σπίτι που φέρεται να έζησε καθώς
και το οικόσημο της οικογένειάς του.

Δεν είναι λίγοι οι κάτοικοι του νησιού 
που έχουν το επώνυμο "Κολόμβος".

24.6.10

Έχει η Ανδαλουσία έρημο;

(Πόρτα στο Sidi Bou Said, Τυνησία)

Το μαγικό με τις χώρες που έχουν κατακτηθεί 
κατά καιρούς από πολλούς,
είναι τα όσα άφησαν όλοι αυτοί πίσω φεύγοντας.
Καταστροφές στη μια περίπτωση, 
πολιτισμό από άλλους τόπους στην άλλη.
Χμ, κάποιες φορές κι ένα συνδυασμό των δύο.

Δεν είναι όμως μόνο αυτοί που φεύγουν. 
Είναι κι εκείνοι που έρχονται. Και φέρνουν μαζί τους
δικούς τους πολιτισμούς, δίκες τους ιστορίες.

Λευκά σπίτια με μπλε πόρτες λοιπόν όχι μόνο σε Ελλάδα,
Ιταλία και Ισπανία. Ο βορράς της Αφρικής, αν κι ακόμα 
έχει πληγές ανοιχτές,σε ξεγελάει...

Ίσως τελικά κάτι "παίζει" με το νερό της Μεσογείου!

23.6.10

Mozart, Schubert και Tchaikovsky κάτω από τ' άστρα

(Ο κήπος του Μεγάρου Μουσικής, Αθήνα)

Ο κήπος του Μεγάρου για μια βραδιά γέμισε κόσμο ξαπλωμένο
στο γρασίδι. Άλλοι με ποτήρια κρασί στα χέρια, 
άλλοι με τις σαμπανιέρες τους και τα κολονάτα ποτήρια,
άλλοι με πλαστικά μπουκάλια του νερού.

Μελωδίες κλασικής μουσικής απ' τη μια,
εικόνες νεανικής Καλοκαιρινής συναυλίας από την άλλη.  
Δυο μεγάλες οθόνες να προβάλουν την ορχήστρα 
από το εσωτερικό της αίθουσας
και τα όποια δέντρα έκοβαν τη θέα,
κατάφεραν να προσθέτουν συναίσθημα αντί να αφαιρούν.

Αυτή τη φορά οι ήχοι της φιλαρμονικής της Βιέννης αγνόησαν τα
περιθώρια του κτηρίου και ξεχύθηκαν στην πόλη, 
κυριολεκτικά!

22.6.10

Μια Θεά διαμελισμένη στην Πόλη

(Η βιβλιοθήκη της Εφέσου, Τουρκία)

120 χρόνια πέρασαν μέχρι να χτιστεί το "Αρτεμίσιο".
Δεν πήρε άδικα τη θέση του μέσα στα 7 θαύματα του κόσμου.
Αφιερωμένο στην Αφροδίτη, όπως και όλη η πόλη άλλωστε.

Η πόλη κείτεται κατεστραμμένη ακόμα και σήμερα, 
τα μάρμαρα όμως του ναού
έγιναν οικοδομικά υλικά για διάφορα 
βυζαντινά μνημεία στην Κωνσταντινούπολη...

14.6.10

Pop είδωλο στο τέλος των 40s;

(Ένα 2CV στο Φισκάρδο, Κεφαλονιά)

Λίγο μετά την κατάκτηση της θέσης του πιο εμπορικού
αυτοκινήτου στην εποχή του, "έφυγε"
για το ράλι Παρίσι - Καμπούλ - Παρίσι.
Πιο μετά, από ράλι 8.000 χιλιομέτρων στην Αφρική βρέθηκε
σε αφίσα του James Bond. 

Ένα Pop είδωλο πολύ πριν μάθουμε την Pop, που ξεκίνησε 
όμως ως "το μέσο που θα μεταφέρει με ασφάλεια αυγά"
στις επαρχίες της Γαλλίας.

10.6.10

Σαν ταξιδάκι αναψυχής, μ’ ένα κρυμμένο τραύμα

(Η παραλία της Hammamet, Τυνησία)

Μια παραλία ερημική και ν’ απλώναμε εκεί
της ζωής μας το βήμα
και δεν πειράζει που τόσα φιλιά πριν να γίνουν παλιά
θα τα πάρει το κύμα.

Κι εκεί στην άκρη της γραμμής θα χαρίζουμε εμείς
τα παλιά μας κομμάτια
σ’ αυτά που ήτανε τόσο μικρά μα που ρίχναν σκιά
για να μοιάζουν παλάτια.

Λίνα Νικολακοπούλου