30.3.11

Ταξίδια μακρινά...

(Το αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου, Νομός Αργολίδας)

Διάβαζα λίγο πριν ένα κείμενο, σχετικά με κάποιες δηλώσεις επιστημόνων οι οποίοι υποστηρίζουν ότι ο επιταχυντής του CERN ενδέχεται να είναι η πρώτη συσκευή που θα επιτρέψει το ταξίδι της ύλης στο χρόνο! Το πρώτο βήμα, θεωρητικά, για να είμαι σε θέση στο μέλλον να ετοιμάζω βαλίτσες ώστε να συναντήσω το Σωκράτη, το Χριστό, τον Da Vinci ή τον τρισέγγονο μου φαντάρο (λέμε τώρα), έγινε!

Σκέφτομαι λοιπόν, πως αν είχα μια μόνο επιλογή για ένα ταξιδάκι στο χρόνο, θα ήθελα να είναι στο παρελθόν ακόμα κι αν δεν μπορούσα να "αλλάξω" κάτι προς όφελος μου εκεί. Από το να δω όμως την Αθήνα το 2412, θα προτιμούσα να ακούσω την Κάλλας να τραγουδάει ζωντανά ή να παρακολουθήσω μια τραγωδία στο "Νέο θέατρο της Επιδαύρου". Λιγότερες (έως ανύπαρκτες) οι ανέσεις του παρελθόντος, θα έχω όμως τη σιγουριά ότι ο πλανήτης είναι στη θέση του και δε θα κινδυνεύσω να ίπταμαι απορημένος μέσα σε μια μαύρη τρύπα του μέλλοντος.

Την καλησπέρα μου.

21.3.11

Πολεμώντας ανεμόμυλους

(Ο Θερβάντες στο ενετικό λιμάνι, Ναύπακτος )


Βρέθηκα χθες στη Λυρική σκηνή για να παρακολουθήσω τον "Δον Κιχώτη". Στο θέατρο δεν έπεφτε καρφίτσα και στη σκηνή οι χορευτές έκαναν μαγικά πράγματα. Θέλω να σταθώ όμως στους θεατές των δύο μπροστινών μου θέσεών. Ένας μπαμπάς (γύρω στα 40) είχε φέρει το γιο του (γύρω στα 5-6) να παρακολουθήσουν την παράσταση. Ο μικρός δεν έβλεπε καλά και σε όλη την παράσταση καθόταν στα πόδια του πατέρα του κοιτώντας αποσβολωμένος, ενώ εκείνος του ψιθύριζε στο αυτί εξηγώντας όσα διαδραματίζονταν μπροστά του.

Ομολογώ ότι ξαφνιάστηκα ευχάριστα και όχι μόνο επειδή ο μπόμπιρας έκατσε "Παναγία" μέχρι το τέλος δείχνοντας ενδιαφέρον. Κυρίως χάρηκα επειδή βλέπουμε κάποιες συμπλεγματικές αντιλήψεις του παρελθόντος να χάνουν έδαφος. Από την παρέα μου με "προσγείωσαν" θεωρώντας δεδομένο ότι ο πατέρας ήταν του χώρου: "χορευτής, μουσικός κάτι τέτοιο. Aλλιώς θα βρίσκονταν στο Ολυμπιακός-ΑΕΚ".

Θέλω να πιστεύω ότι έχουν λάθος. Όχι επειδή θεωρώ ότι είναι καλύτερος ο χορός από το ποδόσφαιρο (γούστα είναι αυτά), αλλά επειδή πιστεύω πως πρέπει να πολεμήσουμε για βγάλουμε από το κεφάλι μας, όλα αυτά που μας έχουν σφηνώσει για τα καλά χρόνια τώρα!

13.3.11

Χωρίς φωτογραφία



Εδώ στη ρωγμή του χρόνου
Κρύβομαι για να γλιτώσω,
απ' του Ηρώδη το μαχαίρι
Μισολιωμένος στη Χιροσίμα σου
Κάτι προγόνων ξύδι και χολή
σ' αυτήν την άδεια πόλη


Εδώ στη ρωγμή του χρόνου
Θάβομαι για να μεστώσω
μες του Διογένη το πιθάρι
Στον όγδοο μήνα της, είναι η ελπίδα μου
Σχεδόν το βρέφος γύρω περπατά
καθώς εσύ κουρνιάζεις


Εδώ στη γιορτή του πόνου
Ντύνομαι να μην κρυώνω
του Ουλιάνωφ το μειδίαμα
Σαντάλια του Χριστού, φορώ στα πόδια μου
Πραίτορες, βράχοι πάνω μου σωρό
μα ' γω θα αναστηθώ


Στίχοι: Μανώλης Ρασούλης

Αντίο μεγάλε Μανώλη Ρασούλη

8.3.11

Χαρταετός

(Χαρταετός στο Ρίο, νομός Αχαΐας)


Αιώνες πριν, δένονταν πάνω τους χιλιάδες χαρτάκια με ευχές και επιθυμίες ώστε να φτάσουν ψηλά στον ουρανό και να πραγματοποιηθούν. Άλλοι πάλι, έστελναν με τους χαρταετούς μηνύματα με τις αρρώστιες και τις συμφορές ώστε να τις διώξουν μακριά, να τις εξαγνίσουν. Σε κάθε περίπτωση πάντως, αυτή η τελετουργία επέτρεπε στους ανθρώπους την επικοινωνία με το "άνω", το μακρινό.


Στις μέρες μας, που ένα αεροπλάνο έχει την ικανότητα να μας φτάσει πάρα πολύ ψηλά, ο χαρταετός δεν παύει να γίνεται η προέκταση μας για να ξεφύγουμε λίγο από τα γήινα. Όλοι οι ήχοι και οι κραδασμοί που φτάνουν στο χέρι μας μέσω του σπάγκου, μας ανεβάζουν νοερά και μας απομακρύνουν για λίγο από τα προβλήματά μας. Κρυμμένη βέβαια κι εδώ η ανθρώπινη ματαιοδοξία να μη μας αφήνει να χαρούμε απόλυτα το ότι είμαστε ψηλά, αν δεν είμαστε ψηλότερα από όλους τους άλλους (έστω και ως παιχνίδι)!


Κι όμως ήμουν πλασμένη για χαρταετός.
Τα ύψη μου άρεσαν ακόμη
και όταν έμενα στο προσκέφαλο μου μπρούμυτα
τιμωρημένη ώρες και ώρες.

Ένιωθα το δωμάτιο μου ανέβαινε
-δεν ονειρευόμουν- ανέβαινε
φοβόμουνα και μου άρεσε.

Η πρώτη στροφή του "Χαρταετού"
Οδυσσέας Ελύτης


4.3.11

Δε θέλω να ξέρω

(Πανσέληνος στο Λονδίνο, Αγγλία)

Κάπου είχα διαβάσει παλιότερα, πως αν μια φορά τη μέρα σκεφτόμαστε το θάνατό μας, θα γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι.

Θεωρητικά, στην ιδέα και μόνο ότι αύριο μπορεί να πεθάνω, θα σκεφτώ πόσο χαζά και μικρά είναι τα όποια αρνητικά συναισθήματα μου που δε μ' αφήνουν να χαρώ αυτό που έχω και θα προσπαθήσω να τα αποβάλω.

Στη σιγουριά όμως; Πως θα αντιδρούσα αν ήξερα με κάποιο τρόπο ότι αύριο θα πεθάνω;

Δεν ξέρω αν θα άρχιζα τα τηλέφωνα σε όλους εκείνους που θέλω να ζητήσω μια συγγνώμη, να πω σε κάποιους ένα ευχαριστώ ή απλώς ένα αντίο. Αν και, μεταξύ μας, δε με έχω για τόσο ψύχραιμο.

Ίσως να έβγαινα να διασκεδάσω όπως ποτέ πριν στη ζωή μου, ίσως όμως και να κλεινόμουν στο σπίτι κοιτάζοντας το ρολόι. Μπορεί και να άκουγα τον αγαπημένο μου δίσκο αναλογιζόμενος τη ζωή μου. Ένα τελευταίο ταξίδι στα παλιά, για να φύγω έχοντας στο μυαλό μου όσα έκανα και όχι όσα δεν πρόλαβα να κάνω.