21.4.11

Θυσία

(Η σταύρωση στη Sagrada Família της Βαρκελώνης, Ισπανία)


Δίνεται κάποιες φορές η εντύπωση, πως η ευτυχία (σε μικρή ή και μεγάλη κλίμακα) είναι με κάποιον τρόπο πεπερασμένη. Δεν μπορεί κανείς να αποκτήσει κάτι χωρίς να θυσιάσει κάτι άλλο, εκτός αν στην προηγούμενη ζωή του έχει κάνει θυσία ανάλογη τεσσάρων ζωών και του προσφέρονται όλα πλουσιοπάροχα. 

Για τους υπόλοιπους λοιπόν που δεν ήμασταν μοναχοί στο Θιβέτ ή στο Άγιον Όρος, οι θυσίες πρέπει να γίνουν εδώ (και τώρα) σύμφωνα με τις προτεραιότητες που θέτει ο καθένας. Ξοδεύουμε χρόνο από τη ζωή μας, στερούμαστε ηθελημένα την ελευθερία μας, θυσιάζουμε συνεχώς κομμάτια του εαυτού μας για να φτάσουμε πιο κοντά σ' αυτό που θεωρούμε (ή μας έχουν μάθει να θεωρούμε) ως ιδεατό. 

Σκέφτομαι ώρες ώρες πόσες θυσίες πάνε χαμένες στο δρόμο της προσέγγισης αυτού του ιδεατού. Τι τελικά θα κρατήσουμε και τι θα χαθεί από όλο αυτό; Είναι που δεν έχουμε κι άλλη ευκαιρία, (πέρα από την πλάκα) δεύτερη ζωή δεν έχει...

18.4.11

Χωρίς φωτογραφία

Είχαν φύγει τα λόγια
τώρα έφυγε κι η φωνή...

Καλό ταξίδι Νίκο

12.4.11

Όνειρα κι ευχές

(Fontana di Trevi, Ρώμη)


Προχτές το βράδυ, παρουσιάστηκε στο θέατρο Badminton η ιστορία της Ιωάννας της Κατσαρίδας, που είχε όνειρο να ανέβει στο φεγγάρι. Προδόθηκε, απογοητεύτηκε, φυλακίστηκε όμως τελικά τα κατάφερε. Και δεν ήταν αποτέλεσμα πείσματος η επιτυχία της, ήταν θέμα πίστης. Πίστη στο όνειρο και στις δυνάμεις της. Χωρίς να στηρίξει τις ελπίδες σε κανέναν άλλο παρά στον εαυτό της.

Σαν την κατσαρίδα κι εγώ, όσο μου αρέσει να κάνω όνειρα, άλλο τόσο αποφεύγω τις ευχές. Σκέφτομαι καμιά φορά πως τις ευχές πρέπει να τις "φυλάμε" για καταστάσεις που δεν είναι πια στα χέρια μας. Όσο κάποια πράγματα μπορώ να τα ελέγχω, θέλω να προσπαθώ για τα όνειρα μου. Χωρίς να εναποθέτω την τύχη τους στην καλή θέληση μιας ανώτερης δύναμης που στο κάτω κάτω, μπορεί να έχει και με σημαντικότερα πράγματα να ασχοληθεί.

Έτσι κι αλλιώς τις ευχές κάποτε τις κάναμε ρίχνοντας κέρματα στα συντριβάνια, ήταν μια γλυκιά ιεροτελεστία Τώρα αρκεί να μπει κάποιος στο www.mywellwisher.com και να το κάνει ψηφιακά!

6.4.11

Τα τείχη μας


(Το εσωτερικό των τειχών που χωρίζουν τη Βούδα από την Πέστη, Ουγγαρία )

Ο εαυτός κατασκευάζει τεράστια τείχη γύρω του για "αυτο"προστασία. Αυτά τα τείχη τα ονομάζει πραγματικότητα. Ο,τιδήποτε δεν ταιριάζει με αυτό που ο περιτειχισμένος εαυτός θεωρεί πραγματικό, δεν αφήνεται να περάσει από το τείχος. Έτσι, όταν πια φτάνει μέσα η νέα αντίληψη, έχει γίνει αυτό που ήθελε από την αρχή.

Έτσι οι περισσότεροι από μας περνάμε τη ζωή μας βλέποντας μόνον ό,τι θέλουμε να δούμε, ακούγοντας μόνον ό,τι θέλουμε να ακούσουμε, μυρίζοντας ό,τι θέλουμε να μυρίσουμε, ενώ όλα τα υπόλοιπα παραμένουν απολύτως αόρατα.

Όλα τα πράγματα βρίσκονται εδώ. Για να τα δούμε, το μόνο που χρειάζεται είναι να τα αφήσουμε να μπουν, να τα αγγίξουμε, να τα γευτούμε, να τα δαγκώσουμε, να τα αγκαλιάσουμε (το πιο ευχάριστο), να τα ζήσουμε όπως είναι - όχι όπως είμαστε εμείς.


Να ζεις, ν' αγαπάς και να μαθαίνεις
Λέο Μπουσκάλια