(Κομμάτι του σκηνικού της παράστασης στην Αρένα της Βερόνα, Ιταλία )
Η αγάπη στην Αΐντα του Βέρντι
εμφανίζεται με πολλές μορφές.
Η αγάπη για έναν εραστή, η αγάπη για τους γονείς,
η αγάπη για την πατρίδα, η αγάπη προς τους Θεούς.
Αγκαλιά με την αγάπη, όπως σχεδόν πάντα, η προδοσία.
Εκεί, στις όχθες του Νείλου, η όμορφη σκλάβα
για το καλό της πατρίδας της,
προδίδει και τελικά θυσιάζει ό,τι περισσότερο αγαπάει.
Αγκαλιά με την αγάπη, όπως πάντα, και η καταστροφή.
Μεταξύ ελευθερίας και θανάτου
η Αΐντα επιλέγει το δεύτερο.
η Αΐντα επιλέγει το δεύτερο.
Ήταν θάνατος όμως ή αιώνια αγάπη;
16 σχόλια:
Σοφοκλέους Αντιγόνη, 781-800
Χορός
Έρως ανίκατε μάχαν,
Έρως, ός εν κτήμασι πίπτεις,
ός εν μαλακαίς παρειαίς
νεάνιδος εννυχεύεις,,……….
Μετάφραση:
Έρωτα, ανίκητε σε κάθε μάχη,
συ που κυριαρχείς όπου κι αν πατήσεις,
συ που ξενυχτάς τα κορίτσια
με τα τρυφερά μάγουλα,……….
“Celeste Aida” or “ Heavenly Aida” – Ένας ακόμη ύμνος στην άσβεστη φλόγα του έρωτα-
Το πάθος και η απόλυτη αγάπη μας οδηγεί είτε στα ουράνια είτε στα τάρταρα. Η μεγάλη αγάπη-έρωτας της Αϊντα για τον αγαπημένο της Ραδάμη την οδήγησε ηθελημένα μαζί του στα τάρταρα.
Ήταν χωρίς άλλο Αιώνια Αγάπη.
Ας κρατήσουμε άσβεστη τη φλόγα για ότι πραγματικά αγαπάμε, κάνοντας προσωπικές θυσίες προς απόδειξη της αιώνιας αγάπης μας.
@Scorpion49: Αιώνια Αγάπη! Τόσα πολλά τα παραδείγματα στην τέχνη και τόσα λίγα στην πραγματική ζωή. Σα να μας ειρωνεύονται λιγάκι οι δημιουργοί: "Έλα να δεις μια παράσταση, διάβασε ένα βιβλίο για κάτι που, αν δεν είσαι υπερβολικά τυχερός, δε θα ζήσεις ποτέ!" (Τουλάχιστον όχι σε αυτό το βαθμό).
Την καληνύχτα μου.
Ναι η αγάπη έχει πολλά πρόσωπα τόσα όσες έννοιες την φορτώνουμε. Για μένα το πρόσωπο της αγάπης είναι η Συνείδηση, την οποία αν την θυσιάσουμε μαζί της χάνουμε και αυτόν, που αφελώς σκεπτόμενοι, θελήσαμε να σώσουμε!
@Ανώνυμος: Πολύ ενδιαφέρον όπως το θέτεις. Προσωπικά την αγάπη την τοποθετώ πιο κοντά στο "Σεβασμό". Σεβασμό για τον εαυτό μας, σεβασμό για τους άλλους και σεβασμό γι' αυτό που μαζί έχουμε.
Εκείνε, ο σεβασμός σχετίζεται εννοιολογικά και με τον φόβο, η δε Συνείδηση μας ελέγχει...με την έννοια ενός αυτοπροστατευτικού ορίου και γι αυτό και οι θρησκείες που υπερτονίζουν τον έλεγχο των οπαδών τους με κανόνες είναι εκείνες που διδάσκουν την αγάπη, αν αποσυνδέσεις όμως την αγάπη από την θρησκευτική σκέψη, τότε μάλλον η αγάπη ως συνειδητή εκδήλωση ενός αισθήματος είναι φροντίδα,του εαυτού σου και των άλλων που μαζί τους ζεις και κινείσαι και επιρρεάζεις και επιρρεάζεσαι.
Ξαναδιαβάζοντας τα σχόλια, αναπήδησε ένα ερώτημα, η συνεχής χρήση της αγάπης ως υπερβολικό συναίσθημα στην τέχνη τι εξυπηρετεί, και μήπως η τέχνη τελικά είναι μια καλυμένη μορφή θρησκευτικής προπαγάνδας;
@Ανώνυμος: Καταλαβαίνω το συσχετισμό που κάνεις και όντως σε ένα επίπεδο ο σεβασμός σχετίζεται με το φόβο. Εγώ όμως περισσότερο το εννοώ ως σεβασμό στην προσωπικότητα του άλλου, στις ελευθερίες του και στα "θέλω" του. Κι όταν λέω σεβασμό απέναντι στη σχέση, εννοώ σεβασμό σε αυτό που από κοινού έχουν δημιουργήσει δυο άνθρωποι.
Πολύ μακριά λοιπόν αυτού του είδους ο σεβασμός από το φόβο.
@Ανώνυμος: Η τελευταία σου φράση μ' έβαλε σε πολλές σκέψεις. Ίσως έως ένα βαθμό να έχεις δίκιο αλλά νομίζω πως είναι πολύ γενικευμένο έτσι όπως το θέτεις. Κι αυτό το λέω, επειδή έχουμε πολλά (πάρα πολλά) παραδείγματα καλλιτεχνών που τόσο μακριά από οποιαδήποτε προπαγάνδα που ίσως φτάνουν στο άλλο άκρο.
Πόσοι καλλιτέχνες θεωρούνται "καταραμένοι" και πόσοι έχουν αφοριστεί από την (κάθε) εκκλησία; Πόσοι έχουν αφιερώσει τη ζωή τους στο να αφυπνίσουν συνειδήσεις μέσω των έργων τους;
Την καληνύχτα μου.
Μια γρήγορη βόλτα για καλό καλοκαίρι και πολλές βουτιές!!!
Ευχαριστώ πολύ για τις ευχές. Καλό Καλοκαίρι και σ' εσένα.
Μήπως μπερδεύεις την αγάπη με τον έρωτα;
Ή μας μπερδεύεις επίτηδες
να ξεμπερδέψουμε;
@Nikolaos Sokos: Η αλήθεια είναι πως τις περισσότερες φορές που παρουσιάζεται η αγάπη στην τέχνη, είναι τόσο απόλυτη και με τόσο πάθος που λίγο απέχει από τον έρωτα.
Και στην Αΐντα το ίδιο συμβαίνει κατά τη γνώμη μου, απλώς πέρα από την αγάπη των δύο ηρώων βλέπουμε και την πατρική αγάπη, την αγάπη προς την πατρίδα κλπ. Γι' αυτό και ο τίτλος με τα "πρόσωπα" της αγάπης.
@Nikolaos Sokos: Η αλήθεια είναι πως τις περισσότερες φορές που παρουσιάζεται η αγάπη στην τέχνη, είναι τόσο απόλυτη και με τόσο πάθος που λίγο απέχει από τον έρωτα.
Και στην Αΐντα το ίδιο συμβαίνει κατά τη γνώμη μου, απλώς πέρα από την αγάπη των δύο ηρώων βλέπουμε και την πατρική αγάπη, την αγάπη προς την πατρίδα κλπ. Γι' αυτό και ο τίτλος με τα "πρόσωπα" της αγάπης.
@Ανώνυμος: Καταλαβαίνω το συσχετισμό που κάνεις και όντως σε ένα επίπεδο ο σεβασμός σχετίζεται με το φόβο. Εγώ όμως περισσότερο το εννοώ ως σεβασμό στην προσωπικότητα του άλλου, στις ελευθερίες του και στα "θέλω" του. Κι όταν λέω σεβασμό απέναντι στη σχέση, εννοώ σεβασμό σε αυτό που από κοινού έχουν δημιουργήσει δυο άνθρωποι.
Πολύ μακριά λοιπόν αυτού του είδους ο σεβασμός από το φόβο.
Εκείνε, ο σεβασμός σχετίζεται εννοιολογικά και με τον φόβο, η δε Συνείδηση μας ελέγχει...με την έννοια ενός αυτοπροστατευτικού ορίου και γι αυτό και οι θρησκείες που υπερτονίζουν τον έλεγχο των οπαδών τους με κανόνες είναι εκείνες που διδάσκουν την αγάπη, αν αποσυνδέσεις όμως την αγάπη από την θρησκευτική σκέψη, τότε μάλλον η αγάπη ως συνειδητή εκδήλωση ενός αισθήματος είναι φροντίδα,του εαυτού σου και των άλλων που μαζί τους ζεις και κινείσαι και επιρρεάζεις και επιρρεάζεσαι.
Σοφοκλέους Αντιγόνη, 781-800
Χορός
Έρως ανίκατε μάχαν,
Έρως, ός εν κτήμασι πίπτεις,
ός εν μαλακαίς παρειαίς
νεάνιδος εννυχεύεις,,……….
Μετάφραση:
Έρωτα, ανίκητε σε κάθε μάχη,
συ που κυριαρχείς όπου κι αν πατήσεις,
συ που ξενυχτάς τα κορίτσια
με τα τρυφερά μάγουλα,……….
“Celeste Aida” or “ Heavenly Aida” – Ένας ακόμη ύμνος στην άσβεστη φλόγα του έρωτα-
Το πάθος και η απόλυτη αγάπη μας οδηγεί είτε στα ουράνια είτε στα τάρταρα. Η μεγάλη αγάπη-έρωτας της Αϊντα για τον αγαπημένο της Ραδάμη την οδήγησε ηθελημένα μαζί του στα τάρταρα.
Ήταν χωρίς άλλο Αιώνια Αγάπη.
Ας κρατήσουμε άσβεστη τη φλόγα για ότι πραγματικά αγαπάμε, κάνοντας προσωπικές θυσίες προς απόδειξη της αιώνιας αγάπης μας.
Δημοσίευση σχολίου