Ποίηση είναι...

(Casa degli Omenoni, Μιλάνο)

Ποίηση είναι ένας αντίλαλος 

που ζητάει από μια σκιά να χορέψουν.

 Carl Sandburg

Το σκάκι

(Το κάστρο των ιπποτών, Ρόδος)

Έλα να παίξουμε...
Θα σου χαρίσω τη βασίλισσά μου
Ήταν για μένα μια φορά η αγαπημένη
Τώρα δεν έχω πια αγαπημένη

Θα σου χαρίσω τους πύργους μου
Τώρα πια δεν πυροβολώ τους φίλους μου
Έχουν πεθάνει από καιρό πριν από μένα

Όλα, όλα, και τ’ άλογά μου θα στα δώσω
Όλα, όλα, και τ’ άλογά μου θα στα δώσω

Μονάχα ετούτο τον τρελό μου θα κρατήσω
που ξέρει μόνο σ’ ένα χρώμα να πηγαίνει
δρασκελώντας τη μιαν άκρη ως την άλλη
γελώντας μπρος στις τόσες πανοπλίες σου
μπαίνοντας μέσα στις γραμμές σου ξαφνικά
αναστατώνοντας τις στέρεες παρατάξεις

Έλα να παίξουμε...

Ο βασιλιάς αυτός δεν ήτανε ποτέ δικός μου
Κι ύστερα τόσους στρατιώτες τι τους θέλω!
Τραβάνε μπρος σκυφτοί δίχως καν όνειρα

Όλα, όλα, και τ’ άλογά μου θα στα δώσω
Όλα, όλα, και τ’ άλογά μου θα στα δώσω

Μονάχα ετούτο τον τρελό μου θα κρατήσω
που ξέρει μόνο σ’ ένα χρώμα να πηγαίνει
δρασκελώντας τη μιαν άκρη ως την άλλη
γελώντας μπρος στις τόσες πανοπλίες σου
μπαίνοντας μέσα στις γραμμές σου ξαφνικά
αναστατώνοντας τις έριες παρατάξεις

Έλα να παίξουμε...
Κι αυτή δεν έχει τέλος η παρτίδα...

Στίχοι: Μανώλης Αναγνωστάκης

Καλοκαίρι

(Ηλιοβασίλεμα στον Αρμενιστή, Ικαρία)

Μες στα κόκκινα της Δύσης του ανατέλλει...

Δεμένοι

(Το Πασαλιμάνι στον Πειραιά)

Δεμένοι εμείς όπως κι αυτά, περιμένουμε τα ταξίδια που έρχονται.
Μα αν κάποιου ο κάβος δε λυθεί σύντομα,
ο ήλιος θα αναδυθεί πολλές (πολλές) φορές ακόμα
κι η θάλασσα είναι τεράστια κι υπομονετική.

Ποτέ...

(Η όχθες του Άρνου στη Φλωρεντία)

Κι αν βρεθούμε εκεί ξανά,

ποτέ δε θα 'ναι το ίδιο...

Είμαι στο μόλο

(Το παλιό λιμάνι του Ρεθύμνου, Κρήτη)

Με ματόκλαδα που λάμπουν
και τραγούδια απ΄ τα παλιά γλυκονανούριζα
κάθε αγάπη μου καινούργια
που απ΄ τις άλλες πάντα την ξεχώριζα.

Μα όπως κύλαγαν οι μέρες
έτσι φεύγανε κι αυτές και με αφήνανε
Ταξιδιάρικες γαλέρες
που ποτέ τους σε λιμάνι δεν ξεμείνανε

Κι είμαι στο μόλο και μετρώ
βαρκούλες άλλες χίλιες δυο
που μοιάζουνε με μένα
με τα πανιά σκισμένα

Με ματόκλαδα που λάμπουν
Κυριακές συννεφιασμένες οι αγάπες μου
βρήκαν πέρασμα για να μπουν
και αφήσαν στο κορμί μου τις ανάσες τους.

Και ανοίξαν τα φτερά τους
οι αγάπες μου πουλάκια διαβατάρικα
λέω άιντε στην υγειά τους
Για τα χρόνια που με τα φιλιά τους χάρηκα

Στίχοι: Μάκης Σεβίλογλου

Η άνοδος της Περσεφόνης

Οι 7 Μάρτυρες στο Κάστρο της Σίφνου

Αν γινότανε τα εκατομμύρια

των κυττάρων μου να διαχώριζα,

σ' όλη τη γη θα τα 'σπερνα

κυκλάμινα και χαμομήλια.

Πάνω σ' αυτά να περπατάς

κι όταν θα μ' αγαπάς

κι όταν θα μ' έχεις ξαγαπήσει.

του Μήτσου Κασόλα