(Η σταύρωση στη Sagrada Família της Βαρκελώνης, Ισπανία)
Δίνεται κάποιες φορές η εντύπωση, πως η ευτυχία (σε μικρή ή και μεγάλη κλίμακα) είναι με κάποιον τρόπο πεπερασμένη. Δεν μπορεί κανείς να αποκτήσει κάτι χωρίς να θυσιάσει κάτι άλλο, εκτός αν στην προηγούμενη ζωή του έχει κάνει θυσία ανάλογη τεσσάρων ζωών και του προσφέρονται όλα πλουσιοπάροχα.
Για τους υπόλοιπους λοιπόν που δεν ήμασταν μοναχοί στο Θιβέτ ή στο Άγιον Όρος, οι θυσίες πρέπει να γίνουν εδώ (και τώρα) σύμφωνα με τις προτεραιότητες που θέτει ο καθένας. Ξοδεύουμε χρόνο από τη ζωή μας, στερούμαστε ηθελημένα την ελευθερία μας, θυσιάζουμε συνεχώς κομμάτια του εαυτού μας για να φτάσουμε πιο κοντά σ' αυτό που θεωρούμε (ή μας έχουν μάθει να θεωρούμε) ως ιδεατό.
Σκέφτομαι ώρες ώρες πόσες θυσίες πάνε χαμένες στο δρόμο της προσέγγισης αυτού του ιδεατού. Τι τελικά θα κρατήσουμε και τι θα χαθεί από όλο αυτό; Είναι που δεν έχουμε κι άλλη ευκαιρία, (πέρα από την πλάκα) δεύτερη ζωή δεν έχει...