Ώρα για βουτιές

(Τα βράχια της Αγ. Μαρίνας στην Αίγινα)

Αχ αγάπη μου αγάπη,
διαμαντάκι μες στη στάχτη
και νησάκι που 'χει φάρο,
ένα μεθυσμένο γλάρο.

γράφει ο Απόστολος Μπουλασίκης για την Ικαρία.

Σε λίγες μέρες θα είμαι πίσω με μια μηχανή γεμάτη φωτογραφίες

από το νησάκι.

Να ευχηθώ, να σας βρω επιστρέφοντας,
όλους υγιείς και χαρούμενους.

Τα λέμε σε λίγες μέρες.

Σοκολατολαγνεία

(Εργοστάσιο Παυλίδη, Αθήνα)

Το Καλοκαίρι το λατρεύω. Αν γινόταν θα ταξίδευα ανά εξάμηνο από το βόρειο στο νότιο ημισφαίριο (και το ανάποδο) μόνο για να το ακολουθώ. Και δεν είναι κατάλοιπο της παιδικής ηλικίας όλο αυτό με τις ατέλειωτες διακοπές, τα κλειστά σχολεία και την ξεγνοιασιά. Έχει να κάνει με το γεγονός ότι είναι μεγάλη η μέρα και νοιώθω ότι μπορώ να κάνω περισσότερα πράγματα αλλά και με το ότι δεν έχει κρύο. Ένα jean, ένα μπλουζάκι, ένα μπουκάλι παγωμένο νερό στο κεφάλι και όλα καλά. Ούτε μπουφάν, ούτε κουβέρτες, συνάχι, πονόλαιμοι, τιποτα...

ΟΜΩΣ ο Χειμώνας έχει σοκολάτες. 

Και για να προλάβω όσους σκεφτούν ότι και το Καλοκαίρι μπορείς να τις έχεις στο ψυγείο, δεν είναι καθόλου το ίδιο. Η πολύ χαμηλή θερμοκρασία αλλοιώνει τη γεύση κι αν τις αφήσεις λίγο να "συνέλθουν" λυώνουν σε χρόνο ρεκόρ. 

Υ.Γ. Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη το Χειμώνα στο εργοστάσιο του Παυλίδη όπου και γιόρτασαν τα 150 χρόνια της σοκολάτας υγείας! Παράδεισος, ό,τι και να πω είναι λίγο.

Ομορφιά

(Μονή Πρέβελη στο Ν. Ρεθύμνης, Κρήτη)

Την ομορφιά που κλείνω μέσα μου
κανείς ποτέ δε θα τη νοιώσει.
Κι αν την πληγώσει θα`ναι ανίδεος
κι ούτε γι`αυτό θα μετανιώσει.

Απόσπασμα από το ποίημα "Σεμνότης"
της Μαρίας Πολυδούρη


Υ.Γ. Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη το 2005. 
Δυστυχώς το φοινικόδασος πλέον είναι καμένο. 

Παιδικά παιχνίδια

(Παιδική χαρά στα Σελιανίτικα Αιγίου, Νομός Αχαΐας )

Πέρασ' ο καιρός.

Παιχνίδι αλλιώτικο που χάθηκε στο φως

τα μεσημέρια μίλα μου.

Μ' όλες τις φωνές

ποτέ δεν έμαθα τι σ' έκανε να κλαις

βγαίνει η βαρκούλα.

Βγαίνει η βαρκούλα

βγαίνει η βαρκούλα του ψαρά.

Ήλιος και βροχή

χιλιάδες όνειρα παντρεύονται οι φτωχοί

κι εγώ σε χάνω μίλα μου

Kι άκου τι θα πω

ψηλά τα χέρια γιατί τόσο σ' αγαπώ

και μένω αταξίδευτος...

Και τότε ρίξαμε τον κλήρο

να δούμε ποιος, ποιος, ποιος

θα φαγωθεί

να δούμε ποιος, ποιος, ποιος

θα τα φυλάει.

Νταμ, νταμ

φιλίμι κοντάμ νταμ νταμ

καραγάς ξεπετώ

δίπλα στον ποταμό εγώ θα βγω

Περνά περνά η μέλισσα

με τα μελισσόπουλα.

Δεν περνάς κυρά Μαρία.

Δεν περνάς...

Δεν με πονάς...

Τι με κοιτάζεις μ' αυτά τα μάτια

αυτό που ζήσαμε σκοτάδι και μας πνίγει

Εσύ μια κούκλα στα σκαλοπάτια

κι εγώ τρενάκι που δεν πρόκειται να φύγει.

Πέρασ' ο καιρός

παιχνίδι αλλιώτικο που χάθηκε στο φως

τα μεσημέρια μίλα μου

Mου 'λειψες πολύ

και στρατιωτάκι μολυβένιο, με στολή

σε περιμένω...

Τίποτα...!

Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου

Ποια Άνοιξη;

(Αγριολούλουδα στο βράχο, Άρτα, )

Η Ελλάδα ερημώνει επικίνδυνα.. 

αφήνοντας μιαν Άνοιξη που αρνείται να ανοίξει... 

Δεν ταιριάζουν όμως δάκρυα για τον καλό μας άνθρωπο, 
μόνο χαμόγελα.

Θυσία

(Η σταύρωση στη Sagrada Família της Βαρκελώνης, Ισπανία)

Δίνεται κάποιες φορές η εντύπωση, πως η ευτυχία (σε μικρή ή και μεγάλη κλίμακα) είναι με κάποιον τρόπο πεπερασμένη. Δεν μπορεί κανείς να αποκτήσει κάτι χωρίς να θυσιάσει κάτι άλλο, εκτός αν στην προηγούμενη ζωή του έχει κάνει θυσία ανάλογη τεσσάρων ζωών και του προσφέρονται όλα πλουσιοπάροχα. 

Για τους υπόλοιπους λοιπόν που δεν ήμασταν μοναχοί στο Θιβέτ ή στο Άγιον Όρος, οι θυσίες πρέπει να γίνουν εδώ (και τώρα) σύμφωνα με τις προτεραιότητες που θέτει ο καθένας. Ξοδεύουμε χρόνο από τη ζωή μας, στερούμαστε ηθελημένα την ελευθερία μας, θυσιάζουμε συνεχώς κομμάτια του εαυτού μας για να φτάσουμε πιο κοντά σ' αυτό που θεωρούμε (ή μας έχουν μάθει να θεωρούμε) ως ιδεατό. 

Σκέφτομαι ώρες ώρες πόσες θυσίες πάνε χαμένες στο δρόμο της προσέγγισης αυτού του ιδεατού. Τι τελικά θα κρατήσουμε και τι θα χαθεί από όλο αυτό; Είναι που δεν έχουμε κι άλλη ευκαιρία, (πέρα από την πλάκα) δεύτερη ζωή δεν έχει...

Χωρίς φωτογραφία

Είχαν φύγει τα λόγια

τώρα έφυγε κι η φωνή...

Καλό ταξίδι Νίκο

Όνειρα κι ευχές

(Fontana di Trevi, Ρώμη)

Προχτές το βράδυ, παρουσιάστηκε στο θέατρο Badminton η ιστορία της Ιωάννας της Κατσαρίδας, που είχε όνειρο να ανέβει στο φεγγάρι. Προδόθηκε, απογοητεύτηκε, φυλακίστηκε όμως τελικά τα κατάφερε. Και δεν ήταν αποτέλεσμα πείσματος η επιτυχία της, ήταν θέμα πίστης. Πίστη στο όνειρο και στις δυνάμεις της. Χωρίς να στηρίξει τις ελπίδες σε κανέναν άλλο παρά στον εαυτό της.

Σαν την κατσαρίδα κι εγώ, όσο μου αρέσει να κάνω όνειρα, άλλο τόσο αποφεύγω τις ευχές. Σκέφτομαι καμιά φορά πως τις ευχές πρέπει να τις "φυλάμε" για καταστάσεις που δεν είναι πια στα χέρια μας. Όσο κάποια πράγματα μπορώ να τα ελέγχω, θέλω να προσπαθώ για τα όνειρα μου. Χωρίς να εναποθέτω την τύχη τους στην καλή θέληση μιας ανώτερης δύναμης που στο κάτω κάτω, μπορεί να έχει και με σημαντικότερα πράγματα να ασχοληθεί.

Έτσι κι αλλιώς τις ευχές κάποτε τις κάναμε ρίχνοντας κέρματα στα συντριβάνια, ήταν μια γλυκιά ιεροτελεστία Τώρα αρκεί να μπει κάποιος στο www.mywellwisher.com και να το κάνει ψηφιακά!

Τα τείχη μας

(Το εσωτερικό των τειχών που χωρίζουν τη Βούδα από την Πέστη, Ουγγαρία )

Ο εαυτός κατασκευάζει τεράστια τείχη γύρω του για "αυτο"προστασία. Αυτά τα τείχη τα ονομάζει πραγματικότητα. Ο,τιδήποτε δεν ταιριάζει με αυτό που ο περιτειχισμένος εαυτός θεωρεί πραγματικό, δεν αφήνεται να περάσει από το τείχος. Έτσι, όταν πια φτάνει μέσα η νέα αντίληψη, έχει γίνει αυτό που ήθελε από την αρχή.

Έτσι οι περισσότεροι από μας περνάμε τη ζωή μας βλέποντας μόνον ό,τι θέλουμε να δούμε, ακούγοντας μόνον ό,τι θέλουμε να ακούσουμε, μυρίζοντας ό,τι θέλουμε να μυρίσουμε, ενώ όλα τα υπόλοιπα παραμένουν απολύτως αόρατα.

Όλα τα πράγματα βρίσκονται εδώ. Για να τα δούμε, το μόνο που χρειάζεται είναι να τα αφήσουμε να μπουν, να τα αγγίξουμε, να τα γευτούμε, να τα δαγκώσουμε, να τα αγκαλιάσουμε (το πιο ευχάριστο), να τα ζήσουμε όπως είναι - όχι όπως είμαστε εμείς.

Να ζεις, ν' αγαπάς και να μαθαίνεις

Λέο Μπουσκάλια

Ταξίδια μακρινά...

(Το αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου, Νομός Αργολίδας)

Διάβαζα λίγο πριν ένα κείμενο, σχετικά με κάποιες δηλώσεις επιστημόνων οι οποίοι υποστηρίζουν ότι ο επιταχυντής του CERN ενδέχεται να είναι η πρώτη συσκευή που θα επιτρέψει το ταξίδι της ύλης στο χρόνο! Το πρώτο βήμα, θεωρητικά, για να είμαι σε θέση στο μέλλον να ετοιμάζω βαλίτσες ώστε να συναντήσω το Σωκράτη, το Χριστό, τον Da Vinci ή τον τρισέγγονο μου φαντάρο (λέμε τώρα), έγινε!

Σκέφτομαι λοιπόν, πως αν είχα μια μόνο επιλογή για ένα ταξιδάκι στο χρόνο, θα ήθελα να είναι στο παρελθόν ακόμα κι αν δεν μπορούσα να "αλλάξω" κάτι προς όφελος μου εκεί. Από το να δω όμως την Αθήνα το 2412, θα προτιμούσα να ακούσω την Κάλλας να τραγουδάει ζωντανά ή να παρακολουθήσω μια τραγωδία στο "Νέο θέατρο της Επιδαύρου". Λιγότερες (έως ανύπαρκτες) οι ανέσεις του παρελθόντος, θα έχω όμως τη σιγουριά ότι ο πλανήτης είναι στη θέση του και δε θα κινδυνεύσω να ίπταμαι απορημένος μέσα σε μια μαύρη τρύπα του μέλλοντος.

Την καλησπέρα μου.

Πολεμώντας ανεμόμυλους

(Ο Θερβάντες στο ενετικό λιμάνι, Ναύπακτος )

Βρέθηκα χθες στη Λυρική σκηνή για να παρακολουθήσω τον "Δον Κιχώτη". Στο θέατρο δεν έπεφτε καρφίτσα και στη σκηνή οι χορευτές έκαναν μαγικά πράγματα. Θέλω να σταθώ όμως στους θεατές των δύο μπροστινών μου θέσεών. Ένας μπαμπάς (γύρω στα 40) είχε φέρει το γιο του (γύρω στα 5-6) να παρακολουθήσουν την παράσταση. Ο μικρός δεν έβλεπε καλά και σε όλη την παράσταση καθόταν στα πόδια του πατέρα του κοιτώντας αποσβολωμένος, ενώ εκείνος του ψιθύριζε στο αυτί εξηγώντας όσα διαδραματίζονταν μπροστά του.

Ομολογώ ότι ξαφνιάστηκα ευχάριστα και όχι μόνο επειδή ο μπόμπιρας έκατσε "Παναγία" μέχρι το τέλος δείχνοντας ενδιαφέρον. Κυρίως χάρηκα επειδή βλέπουμε κάποιες συμπλεγματικές αντιλήψεις του παρελθόντος να χάνουν έδαφος. Από την παρέα μου με "προσγείωσαν" θεωρώντας δεδομένο ότι ο πατέρας ήταν του χώρου: "χορευτής, μουσικός κάτι τέτοιο. Aλλιώς θα βρίσκονταν στο Ολυμπιακός-ΑΕΚ".

Θέλω να πιστεύω ότι έχουν λάθος. Όχι επειδή θεωρώ ότι είναι καλύτερος ο χορός από το ποδόσφαιρο (γούστα είναι αυτά), αλλά επειδή πιστεύω πως πρέπει να πολεμήσουμε για βγάλουμε από το κεφάλι μας, όλα αυτά που μας έχουν σφηνώσει για τα καλά χρόνια τώρα!

Χωρίς φωτογραφία

Εδώ στη ρωγμή του χρόνου
Κρύβομαι για να γλιτώσω,
απ' του Ηρώδη το μαχαίρι
Μισολιωμένος στη Χιροσίμα σου
Κάτι προγόνων ξύδι και χολή
σ' αυτήν την άδεια πόλη


Εδώ στη ρωγμή του χρόνου

Θάβομαι για να μεστώσω
μες του Διογένη το πιθάρι
Στον όγδοο μήνα της, είναι η ελπίδα μου
Σχεδόν το βρέφος γύρω περπατά
καθώς εσύ κουρνιάζεις


Εδώ στη γιορτή του πόνου

Ντύνομαι να μην κρυώνω
του Ουλιάνωφ το μειδίαμα
Σαντάλια του Χριστού, φορώ στα πόδια μου
Πραίτορες, βράχοι πάνω μου σωρό
μα ' γω θα αναστηθώ

Στίχοι: Μανώλης Ρασούλης

Αντίο μεγάλε Μανώλη Ρασούλη

Χαρταετός

(Χαρταετός στο Ρίο, νομός Αχαΐας)

Αιώνες πριν, δένονταν πάνω τους χιλιάδες χαρτάκια με ευχές και επιθυμίες ώστε να φτάσουν ψηλά στον ουρανό και να πραγματοποιηθούν. Άλλοι πάλι, έστελναν με τους χαρταετούς μηνύματα με τις αρρώστιες και τις συμφορές ώστε να τις διώξουν μακριά, να τις εξαγνίσουν. Σε κάθε περίπτωση πάντως, αυτή η τελετουργία επέτρεπε στους ανθρώπους την επικοινωνία με το "άνω", το μακρινό.

Στις μέρες μας, που ένα αεροπλάνο έχει την ικανότητα να μας φτάσει πάρα πολύ ψηλά, ο χαρταετός δεν παύει να γίνεται η προέκταση μας για να ξεφύγουμε λίγο από τα γήινα. Όλοι οι ήχοι και οι κραδασμοί που φτάνουν στο χέρι μας μέσω του σπάγκου, μας ανεβάζουν νοερά και μας απομακρύνουν για λίγο από τα προβλήματά μας. Κρυμμένη βέβαια κι εδώ η ανθρώπινη ματαιοδοξία να μη μας αφήνει να χαρούμε απόλυτα το ότι είμαστε ψηλά, αν δεν είμαστε ψηλότερα από όλους τους άλλους (έστω και ως παιχνίδι)!

Κι όμως ήμουν πλασμένη για χαρταετός.

Τα ύψη μου άρεσαν ακόμη

και όταν έμενα στο προσκέφαλο μου μπρούμυτα

τιμωρημένη ώρες και ώρες.

Ένιωθα το δωμάτιο μου ανέβαινε

-δεν ονειρευόμουν- ανέβαινε

φοβόμουνα και μου άρεσε.

Η πρώτη στροφή του "Χαρταετού"

Οδυσσέας Ελύτης



Δε θέλω να ξέρω

(Πανσέληνος στο Λονδίνο, Αγγλία)

Κάπου είχα διαβάσει παλιότερα, πως αν μια φορά τη μέρα σκεφτόμαστε το θάνατό μας, θα γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι.

Θεωρητικά, στην ιδέα και μόνο ότι αύριο μπορεί να πεθάνω, θα σκεφτώ πόσο χαζά και μικρά είναι τα όποια αρνητικά συναισθήματα μου που δε μ' αφήνουν να χαρώ αυτό που έχω και θα προσπαθήσω να τα αποβάλω.

Στη σιγουριά όμως; Πως θα αντιδρούσα αν ήξερα με κάποιο τρόπο ότι αύριο θα πεθάνω;

Δεν ξέρω αν θα άρχιζα τα τηλέφωνα σε όλους εκείνους που θέλω να ζητήσω μια συγγνώμη, να πω σε κάποιους ένα ευχαριστώ ή απλώς ένα αντίο. Αν και, μεταξύ μας, δε με έχω για τόσο ψύχραιμο.

Ίσως να έβγαινα να διασκεδάσω όπως ποτέ πριν στη ζωή μου, ίσως όμως και να κλεινόμουν στο σπίτι κοιτάζοντας το ρολόι. Μπορεί και να άκουγα τον αγαπημένο μου δίσκο αναλογιζόμενος τη ζωή μου. Ένα τελευταίο ταξίδι στα παλιά, για να φύγω έχοντας στο μυαλό μου όσα έκανα και όχι όσα δεν πρόλαβα να κάνω.

Αγάπη μέσα στην καρδιά

(Ηλιοβασίλεμα στα Χανιά, Κρήτη)

Ένα δειλινό, μες στ' ακροθαλάσσι,

σαν το ναυαγό ήρθα κι εγώ,

ήρθα κι εγώ...

Μου 'δωσες νερό σ' ασημένιο τάσι,

για να δροσιστώ, σ' ευχαριστώ,

σ' ευχαριστώ...

Αγάπη μέσα στην καρδιά

φουρτουνιασμένη λαγκαδιά

κάποια βραδιά πλημμύρισες,

και μας ξεκλήρισες.

Πάψε να ζητάς όλη την αλήθεια,

τι είναι ο έρωτας μη με ρωτάς,

μη με ρωτάς....

Ψάχνε να τη βρεις μες στα παραμύθια,

τώρα δεν μπορείς, είναι νωρίς,

είναι νωρίς...

Αγάπη μέσα στην καρδιά

φουρτουνιασμένη λαγκαδιά

κάποια βραδιά πλημμύρισες,

και μας ξεκλήρισες.


Στίχοι: Νίκος Γκάτσος

Κρεμάλες

(Κάιρο, Τύνιδα, Μιλάνο)

Τι έχει τρεις συλλαβές, τελειώνει σε "λο" 

και χαρακτηρίζει την κατάσταση χωρών πέριξ της Μεσογείου;

Στην περίπτωση της Ιταλίας, οι πρώτες συλλαβές 

είναι "μπουρδέ-". Στην περίπτωση χθες της Τυνησίας, 

σήμερα της Αιγύπτου και αύριο, πιθανώς, της Αλγερίας. 

οι πρώτες συλλαβές είναι "μπάχα-".

Του Δημήτρη Μητρόπουλου

από τις "Αγιογραφίες" στα "Νεα".  

Οι πόρτες

(Πόρτα στο Navigli του Μιλάνου, Ιταλία)

Υπάρχει ένα τεστ που μου είχε κάνει κάποια στιγμή παλαιότερα 

ένας φίλος ο οποίος είχε τελειώσει το ΦΠΨ Ιωαννίνων:

Στέκεσαι μπροστά σε μια Άσπρη πόρτα. Τι κάνεις;

Μετά στέκεσαι μπροστά σε μια Κίτρινη πόρτα. Τι κάνεις;

Το ίδιο για μια Κόκκινη, μια Πράσινη και μια Μαύρη πόρτα. 

Στην κάθε μια από αυτές τις 5 πόρτες μπορείς να κάνεις 

Ο,ΤΙ μπορείς να φανταστείς, ακόμα και να την αγνοήσεις.

 Στην περίπτωση όμως που αποφασίσεις να την ανοίξεις, 

πρέπει λίγο να σκεφτείς τι κρύβει από πίσω (αν κρύβει κάτι) 

γιατί έχει σημασία.

Δεν υπάρχουν, φυσικά, σωστές ή λάθος απαντήσεις. 

Η μόνη απάντηση έχει να κάνει με το τι συμβολίζει η κάθε πόρτα. 

Οποιαδήποτε άλλη ερμηνεία μπορεί, σχετικά εύκολα,

 να γίνει από τον καθένα που παίρνει μέρος.

Τους συμβολισμούς και τις δικές μου απαντήσεις 

θα τα δείτε στο πρώτο σχόλιο.

Του Αγίου Βαλεντίνου

(Η βιτρίνα του Ladurée στο Παρίσι σε γιορτινό κλίμα, Γαλλία)

Γέμισαν πάλι οι βιτρίνες καρδούλες και κόκκινα τριαντάφυλλα. 

Η αγαπησιάρικη διάθεση, εδώ και λίγες μέρες, είναι σχεδόν επιβεβλημένη 

και τόσο ψεύτικη που τελικά έχει καταλήξει γραφική.

 Γραφικότητα όμως και από τους πολέμιους της "γιορτής  των ερωτευμένων". 

Anti-Valentine's parties, δεκάδες σατυρικά άρθρα σε περιοδικά, 

ενώ  αμέτρητος τηλεοπτικός και ραδιοφωνικός χρόνος σπαταλιέται 

για να μας θυμίσει πόσο ανούσια είναι αυτή η γιορτή.

Δεν μπορώ να κατηγορήσω τον ανθοπώλη και τον εστιάτορα 

που εκμεταλλεύονται (απροκάλυπτα) τους πελάτες τους 

φουσκώνοντας τις τιμές λόγω της "γιορτής", 

χωρίς να κατηγορήσω εξίσου τον τύπο στο bar, 

που διοργανώνει "μισώ τον Αγ. Βαλεντίνο"-βραδιά,

 εκμεταλλευόμενος τους "εναλλακτικούς" 

που θέλουν να γιορτάσουν το ότι δε γιορτάζουν!

Χρόνια μας πολλά!!!

Ευτυχία

(Μια βάρκα στη Ν. Αρτάκη, Εύβοια)

Μια βάρκα που τη λένε "Ευτυχία" παραδομένη

σε μια παλίρροια χωρίς τέλος.

Περιμένει καρτερικά να γυρίσουν τα νερά του Ευρίπου

και να βρεθεί ξανά στη θάλασσα.